miércoles, 26 de enero de 2011

Rima XVI

¿Cómo no te voy a querer?
Si es tu risa mi alegría,
y tus manos son mi piel.

¿Cómo no te voy a amar?
Si eres la que cuándo estoy sólo,
me llamas, pidiéndome entrar.

¿Cómo no te voy a querer?
Si a cada rato me estás pidiendo
que te describa otra vez.

¿Cómo no te voy a amar?
Si veo en las lágrimas de tus ojos
perlas sacadas del mismo mar.

¿Cómo no te voy a querer?
Si así mi corazón lo dice,
y no hay nadie que me haga entender.

¿Cómo no te voy a amar?
Si mis sueños son tu cuerpo,
y tú en mente siempre estás.

¿Cómo no te voy a querer?
¿Cómo no te voy a amar?
Si son mis dedos los que empujas,
dibujando tu compás.

¿Cómo no te voy a amar?
¿Cómo no te voy a querer?
Si es por ti, Poesía,
por quién mi corazón palpita,
hasta que vuelves a aparecer.

¿Cómo no te voy a amar,
si somos los dos, viajeros,
y caminamos a la par?

¿Cómo no te voy a querer,
si eres en mi vida compañera,
amiga, y mujer?

¿Cómo no te voy a amar?
Si eres tú la que despierto,
me invita a soñar.

¿Cómo no te voy a querer?
Si eres la que rimando teje
mi forma de ser.

¿Cómo no te voy a amar?
Si por más que te definan,
para mí distinta serás.

¿Cómo no te voy a querer?
Si es por ti por quién rimo,
para dejarte entrever.

Mientras me acaricies y me arrulles,
mientras me entiendas y me empujes
¿cómo no te voy a querer?

¿Cómo no te voy a amar?
Si eres tú, Poesía,
dulzura, belleza y fragilidad.

¿Cómo no te voy a querer?
¡Si somos dos un mismo ser!
¿Cómo no te voy a amar?
Si sabes que sin ti a mi lado,
yo ya no sé estar.

No te escondas,
déjate ver.
Yo te amo, Poesía.
Y el mundo contigo,
ya es mundo otra vez.

sábado, 22 de enero de 2011

Rima XV. Diálogo del iluso

Podrás decir
que por no doler,
prefieres no sentir.

Podrás hablar
de las voces que callaron
sin pararte a pensar.

Podrás decir,
de los muertos que cayeron,
que no se atrevían a vivir.

Podrás cantar,
ayudado por sicarios,
odas a la libertad.

Podrás creer,
que son demonios los que,
distinto a ti se hacen ver.

Podrás pensar,
que cortando a otros las alas,
tu vuelo será regular.

Podrás dudar,
que eres el único del mundo,
viviendo en tu soledad.

Podrás imaginar,
que sin otros a tu lado,
tus pies caídos siempre levantarán.

Podrás decir,
y yo desdecir.
Puedes intentar vencerme,
pero en poesía,
yo soy mas fuerte.

Podrás tenderme,
tu falsa mano,
y yo saldría del encuentro,
indemne.

Podrás querer,
apagar mi voz.
Pero mi voz
no grita.
No vive en mi corazón.
Mi voz se escribe,
en drama y compasión.
En un teatro negro,
con un rojo telón.
En una hoja en blanco,
con un negro tachón.
En un abrazo fuerte,
en la mirada del soñador.
En los labios que suspiran por un beso.
Y en el beso que en el tiempo se cortó.

A mí nadie me vence.
Mis palabras son testigo de mi "yo"

miércoles, 19 de enero de 2011

Pirimpimpín

Teño dentro do meu peito,
unha laranxa partida.
Para darlle o meu amor
oh pirin pirínpimpín
Para darlle a miña vida

Manolo vira pr'acá
María vira pr'aquí

Rebola o pai
Rebola a nai,
rebola a filla,
eu como son da familia,
tamén quero rebolar.

martes, 11 de enero de 2011

E tu?

Sará meglio lasciarlo.
Tu pensi?
Si, penso.
Non so... Non sono sicura.
Invece, io se.
Va bene, saró come dica.