martes, 24 de enero de 2012

María

Os zapatos quedábanlle algo pequenos, apertábanlle os pes, pero aínda así, aquel día non estaba para queixas.
"Xa es toda unha muller" - dixéralle non hai moito tempo atrás Lola, a muller de Tino "o Mugardés", cando nas festas da patroa a vira saír da misa do mediodía co vestido branco cheíño de luares negros.

"Xa son toda unha muller", dicíase agora ela, cara a cara coa súa vida, uns meses máis tarde. Autoconvencíase mentres amoldaba os seus cabelos negros nun moño alto e tupido, daqueles que dicían as señoritas e as perruqueiras que comenzaba a levarse por Madrid, centro de modernidades, ou polo menos de onde se recibían noticias de modernidade na España que lle tocara vivir a María.
Diante do espello rematou de embadurnarse con polviños, e non esqueceu o toque de carmín que lle facía resaltar aqueles labios carnosos. Colgouse o colar de perlas brancas, e acomodou unha chaquetiña sobre os ombros, que xa facía tempo de se abrigaren no solpor.
Colleu o bolsiño da nai, que con tan pouca gaña lle deixara, e saiu para o patio a esperar a Pepiño, que chegaría dun momento a outro para levala ao peirao.

Dixéralle ó pai: "Señor Fermín, permítame levarlle á María ate o peirao, o sábado. Prométolle coidala, e lla traerei cediño, non se preocupe. Ande, señor Fermín, por favor".

María sabía que o pai confiaba dabondo no bo de Pepiño, pero facíase de rogar para que non pensase o homiño aquel que coa filla do Fermín se andaba a parvadas.

-Terei que deixarcha, ho. Iso sí, pobre de ti como ma traias feita farrapos, ou lle fagas mal. Entendido, Pepiño?
María os miraba dende a fiestra da cociña, divertida. Pepiño mesturaba alegría e temor, en partes iguais. Conseguiu contestar: Sí, sí, por deus, señor Fermín. Non lle fará mal ninguén, e moito menos eu, faltaría máis, señor Fermín.

E agora alí estaba ela, coa chaqueta de punto cubríndolle a espalda, co vestido branco de cinto negro e vistoso, cos zapatos que xa lle quedaban algo pequenos, esperando polo seu Pepiño.

-María! María!

Voltou a vista ó rueiro, e alí chegaba o Pepiño, todo un mozo el, coas roupas do domingo e unha gorra calada.
Aproximóuselle e díxolle, mentres lle puñía o brazo en garfo: Imos?

E María o apertou contra ela, e comezou a pasear camiño ó peirao, con Pepiño do brazo. Xa tiña 18 anos, e sabía que tarde ou cedo, remataría por casarse con aquel homiño que tanto sospiraba por ela, e por que non dicilo, ela por el.

"Xa son toda unha muller".

Corría o ano 1968, e María tiña a vida encauzada, futuro marido con traballo, nunha España na que a fame comezaba a extinguirse pouco a pouco, pero aínda as mulleres non podían dicir palabra, e moitos homes, tampouco, salvo que quixeran levar unhas boas labazadas, ou incluso algo peor.

Corría o ano 1968, e pese ós dorosos anos da posguerra, María aínda tiña á nai e ó pai, e a Pepiño. E coa luz do sol xa baixiña, tinxindo de laranxa natural as rúas, María camiñaba contenta, feliz. A súa vida aínda comezaba agora, e seguramente lle tocara ver cousas moito mellores das que contaban os pais, e que non pasaran había tanto.

Plisou a falda do vestido, e apertou forte o brazo de Pepiño. Sorriu e díxose a sí mesma: Que afortunada eres, María!