Entre teclas, abusos e música profana sen présas, atópome eu, vítima inxusta da sociedade, traizón dorosa con cravos de ferro e cura con vinagre, incrible paspán noxento alpabardas en composición composta. Segundas pernas, nunca foran boas. E pratos de segunda, foron rexeitados por señoritos coma min. Com'aqueles que dixeran nunca volver. As luces do día duran menos que un interlatexo desesperanzado, e dende a miña fiestra, xa non se ven luscofuscos, nen fillos con problemas, nen hortas maltratadas polo temporal, nen fillos de puta ou de mala nai mangando en caixeiros, nen Compostelas adornadas con fillos de puta vestidos de blanco, nen ventos que quitan o sono cando se xuntan coa choiva fría e desaprensiva. Non se ven venres cheos de ledicia e domingos mortos de sono e de gañas de facer nada. Rematarónse as gotas que calan, as nais pesadas e cansinas, e os pais mudos, que non din nada. Acabouse ver menos sol que nube, acabáronse as présas imaxinarias, os acomodados cómodos cus sentados con menos problemas dos que poderían ter. Acabáronse os sábados acédos, as madrugas dogmáticas e a posibilidade do día antes. Acabouse ver cabróns puteando ós máis febles. Rematou iso de andar en "bici" até o centro da cidade, os luns, martes, mércores e xoves italianos, e os venres noxentos e vulgares, que anunciaban o domingo acédo nunhas 60 horas, ou así. Xa non hai na mesa bóla da dos domingos, con azucre e manteiga, nen voceiros galegos chamando por unha morte segura: ¡Lela!. Non quedan xa noites de praia, nin frios porcojones. Olvídanse de cruzar o día a día notas contradictorias e desexos de fuxir. Xa nada quere separarse dos montes e ribeiras rosalianas. Xa ninguén quere fuxir de Breogán. E o fin do mundo non é xa Fisterra. Xa non quedan paxaros que sorrían un xoves acabado, xa non hai nenos estudando para seren algo que parece lonxano, xa non se ven bares os venres e os sábados. Xa as miñas nenas non me choran no oído, xa os devanceiros anciáns non son ós que lles sobran os motivos. Xa non son quen fora, xa non decidimos día a día. Xa non se ven cabras asustadas, nin Sofías que ate cociñan ben nun mal día. Non hai adoquíns de memoria, nin farolas apagadas. Non hai rúas marcadas nos pés, nin camiños nos que os pés saltan sós pucharcas indomables que só se retiran tres meses. Non se ven ríos fríos que soen igual, nin pedras verdes no canto de embarradas losas aburridas, sosas.
As barbas crúzanse co meu corazón, e as notas da miña voz soan máis galegas ca nunca, nos tornados espazotemporais da miña inconsciencia.
